Francia: onde vai o CCR?

anos sen TrotskyPablo Vasco

Da 16 al 18 a partir de decembro, unha semana despois do congreso nacional do Novo Partido Anticapitalista, un dos principais partidos da extrema esquerda francesa, Tamén se celebrará o congreso da Corrente Comunista Revolucionaria, unha organización escindida da NPA hai ano e medio. Presentamos a nosa opinión crítica sobre os documentos precongresos do CCR, no contexto dos retos políticos que se abren para a esquerda revolucionaria francesa e da necesidade dun novo reagrupamento.

No CCR, máis coñecida polo seu sitio web Permanent Revolution, É a sección nacional da Fracción Trotskista pola Cuarta Internacional (FT-CI) quen dirixe o PTS arxentino. Por certo, aínda que se chamafracción a unparte diferenciado aínda que parte de atodos superior, Chama a atención que unha corrente circunscrita a si mesma se chame así..

O CCR rompeu co NPA en xuño 2021 despois de lanzar o seu propio candidato presidencial[1], o que deu pretexto á dirección do devandito partido para separalos e debilitar así á esquerda. Un ano despois, nunha conferencia nacional, 104 delegados elixidos por 300 militantes chamados a construír“Unha nova organización revolucionaria, "está á altura da urxencia de acabar co sistema capitalista e sentar as bases dunha sociedade comunista".[2]. O seu congreso fundacional será 16 al 18 a partir de decembro. Nestas dúas últimas semanas, nas asembleas previas ao congreso, informar de que participaron 400 persoas entre militantes e observadores[3].

Figuras separadas, O primeiro problema político é que se o CCR, En lugar de abandonar prematuramente o NPA, quedaría para loitar xunto ás outras tres correntes de esquerdas contra o seguimento equivocado da dirección mandelista cara á Francia Insumisa. (LFI), Como o leva facendo La Chispa, Anticapitalismo e Revolución e Democracia Revolucionaria, A relación de forzas dentro do NPA hoxe sería claramente favorable aos sectores revolucionarios.

Esta non é unha opción política menor desde o NPA, en conxunto con Lutte Ouvriere, aínda en declive ambos, Son as dúas forzas históricas da extrema esquerda francesa, que foi sempre unha referencia para todo o trotskismo mundial. E un NPA non é o mesmo que unha "esquerda da esquerda" institucional., o mar do LFI-NUPES de Mélenchon, que un NPA independente dese reformismo parlamentario, inserido na loita de clases e cunha dirección e estratexia revolucionarias. Sobre todo se realmente queres, como di o CCR, construír unha organización"Ata a tarefa de acabar co sistema capitalista e sentar as bases dunha sociedade comunista" nun país imperialista como Francia. Ben enton, Cremos que se esta perspectiva retrocedeu débese en gran medida á responsabilidade política do CCR., que con présa, sectario e autoproclamado, priorizou a construción do seu grupo por separado en lugar de construírse como parte dunha alternativa revolucionaria unitaria e cualitativamente superior..

Cal é a realidade do NPA hoxe?, cuxa perspectiva máis probable é unha ruptura impulsada pola dirección? En contra do que estaba lixeiramente previsto en 2021 CCR-PTS tras escisión, sobre que"os grupos de esquerda do NPA acabarán na máis amarga impotencia"[4], Creceron e gañaron novos militantes., como fixo, por exemplo, La Chispa, quen, ademais da súa presenza sindical, lidera hoxe a mocidade do NPA. Nas asembleas previas ao NPA, o que se fai agora, do 9 al 11 de novembro, sobre algúns 1.500 militantes que votaron, a plataforma do partido gobernante mandelista logrou a 48,3% dos votos, a plataforma unitaria da esquerda a 45,6% e a terceira plataforma centrista a 6%. Insistimos: se o CCR quedara, a esquerda no seu conxunto gañou claramente este congreso e, polo tanto, a dirección política do NPA.

Problemas políticos

Para o seu congreso o CCR presenta tres textos -internacionais, Francia e o partido-, sobre o que aquí botamos unha ollada crítica.

Segundo o seu documento internacional[5], Rusia"non é unha potencia imperialista". É unha caracterización que consideramos incorrecta., do que deducen unha política tamén errónea cara á guerra de Ucraína. Noutros textos, o FT-CI non define a Rusia nin sequera como un país subimperialista, pero de"dependencia atenuada", dun"condición fundamentalmente subalterna"[6], É dicir, cren que é bastante semellante á gran maioría dos países africanos., Asia e América Latina... aínda que con algo máis de armas.

Na súa obraO imperialismo, etapa superior do capitalismo, Lenin hizo una descripción fáctica de dichas potencias que surgían, pero sin fijar tales características como condición inexorable. Y de las tres categorías de países que allí señalaimperialistasdependientes eintermedios, la actual Rusia de Putin, visto su poderío y su rol económico, militar y geopolítico como un todo[7], que siempre es más que la suma de las partes, lejos de ser un país dependiente o subalterno es una potencia imperialista, opresora de pueblos en el Este europeo.

Porque, siguiendo el ejemplo de Trotsky ante la guerra China-Japón en 1937 y otros similares, hoy una postura revolucionaria debe combinar el repudio a la invasión rusa, la denuncia de la OTAN y el apoyo a la resistencia armada ucraniana, con total independencia política del gobierno de Zelensky. En cambio la CCR repite el grave error de toda la FT-CI de negar por completo el componente de guerra justa de liberación o autodefensa de Ucrania frente a la invasión y, al igual que todo el campismo, en una postura funcional a Putin afirma que la victoria de Ucrania“fortalecería al imperialismo” occidental. Un análisis completamente antimarxista, que desconoce que en primer lugar una derrota de Putin tonificaría y alentaría a salir a pelear por sus derechos no sólo al pueblo trabajador ucraniano, sino a sus hermanos de clase rusos y a los de todas las repúblicas y nacionalidades de la región para las cuales el imperio opresor concreto y directo es Rusia.

Además el texto de la CCR, que detalla con minucia las variables superestructurales y militares de ese conflicto, y que exagera un alejamiento de Alemania respecto de la Unión Europea para erigir un nuevo eje imperialista, habla poco sobre la lucha de clases en el mundo, nada sobre la vanguardia obrera y juvenil, las luchas feministas y ecologistas, la izquierda revolucionaria y apenas dedica un ínfimo 0,6% de su extenso espacio al proceso revolucionario en Irán, al que minimiza como una simple “ola de revueltas”.

Tampoco hay una caracterización marxista de si la situación mundial es revolucionaria, pre-revolucionaria, no revolucionaria o contrarrevolucionaria.“Una era caótica”, dicen vagamente, con“cambios estructurales”, que“pueden conducir a puntos de inflexión en la lucha de clases”. Y tras reconocer que entran en lucha“sectores cada vez más importantes de la clase obrera”, en unas pocas líneas enumeran la importancia de la pelea salarial, desde“una política audaz para quebrar el peso conservador de la burocracia sindical” y que“urge abordar la construcción de partidos revolucionarios con una clara orientación estratégica y programática”. Entón, generalidades. Parece que la CCR, como se dice en Francia, “descubrió el agua caliente”…

El texto nacional señala un agravamiento de la crisis económica y política francesa, dos proyectos bonapartistas (Macron y Le Pen), una nueva mediación neorreformista (NUPES), el seguidismo del NPA y un avance de las luchas. Su programa destaca las consignas deescala móvil de salarioshuelga indeterminada, plan de luchay unprograma democrático radical contra el régimen autoritario, pero carece de toda consigna de poder para propagandizar, como por ejemplo un gobierno de las y los trabajadores. Otra omisión notoria es que tampoco aparecen consignas por la disolución de la OTAN, ni contra la Unión Europea y sus instituciones ni la estrategia alternativa de una federación europea de repúblicas socialistas, una Europa de los trabajadores y los pueblos u otra similar.

Si bien su texto sobre partido incluye una frase general“estar siempre junto a los pueblos oprimidos por las potencias imperalistas y muy particularmente cuando se trata del imperialismo francés”, omiten exigencias antiimperialistas elementales como la independencia definitiva de los territorios de ultramar, la ruptura de los pactos que atan a las ex colonias francesas y el retiro de todas las tropas y bases militares francesas en el extranjero (14 países[8]).

Ademáis, en dicho documento la CCR se propone“contribuir a la construcción de un partido obrero revolucionario capaz de transformar las revueltas en revolución”. Pero luego sólo valoran sus propias recetas y acusan a las corrientes de izquierda del NPA de“temor” y de que“apostaban a formas de conciliación con la dirección”. Según dicen“de acuerdo al resultado del congreso del NPA y las conclusiones que saquen se podría replantear este debate”…

Si la CCR persiste en mirarse el ombligo con autosuficiencia, será una nueva secta trotskista de las que ya abundan en Francia y muchos otros países. Si de verdad quieren“transformar las revueltas en revolución” no deben condicionar un planteo frentista hacia las otras corrientes revolucionarias, y proponerse ya sea avanzar hacia un partido revolucionario en común con libertad de tendencias, un frente al estilo del FIT Unidad argentino u otras variantes. No hacerlo es criminal. La disyuntiva está planteada.


[1]    Al final no se pudo presentar, ya que la CCR sólo alcanzó la mitad de las firmas legales requeridas.

[2]      https://www.revolutionpermanente.fr/Appel-Pour-la-creation-d-une-nouvelle-organisation-revolutionnaire

[3]      https://www.revolutionpermanente.fr/Nouvelle-organisation-revolutionnaire-400-personnes-dans-les-AGs-pre-Congres-dans-toute-la-France

[4]      https://www.laizquierdadiario.com/Francia-crisis-terminal-del-NPA-y-emergencia-de-una-nueva-corriente-revolucionaria

[5]      https://www.revolutionpermanente.fr/La-guerre-en-Ukraine-et-l-acceleration-des-tendances-aux-crises-guerres-et-revolutions

[6]      https://www.laizquierdadiario.com/Semiperiferias-Subimperialismos-Debates-sobre-el-imperialismo-hoy

[7]      País más extenso del mundo, primera potencia energética , primera potencia mineral, segunda potencia militar (con bases y tropas en otros 15 países), segunda potencia nuclear, undécima economía del mundo e influencia regional y global. Es uno de los cinco únicos países con poder de veto en el Consejo de Seguridad de la ONU.

[8]      Líbano, Emiratos Árabes Unidos, Costa de Marfil, Yibuti, Gabón, Senegal, Chad, Níger, Antillas, Guyana, Polinesia, Reunión, Nueva Caledonia e Índico Sur.